Επειδή δεν βλέπω κάτι άλλο εγώ, σας ερωτώ: Εκτός από το να βγούμε στους δρόμους όλη η ανθρωπότητα και να γεμίσουμε το δρόμο με αίμα, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να σταματήσει αυτό που πάει να γίνει;

Ίσως υπάρχει ο δρόμος της πνευματικής επανάστασης ή καλύτερα της καθημερινής επανάστασης που πρέπει να ξεκινά από μέσα μας, να προχωρά και να διανθίζει τις συνήθειες, τις επιλογές και τις πράξεις μας. Αν ο καθένας μας επαναστατήσει στην καθημερινότητά του το αίμα δεν είναι απαραίτητο να χυθεί. Αφήνω τα τρομακτικά και παραθέτω ολόκληρη την ιστοριούλα του Stallman σε ελεύθερη μετάφραση, κάτι που μπορεί να μου ‘έφαγε’ το πρωινό αλλά το ευχαριστήθηκα:

Από το “Η Πορεία προς το Tycho”, μια συλλογή άρθρων για το προοίμιο της Επανάστασης, δημοσιεύτηκε στην Luna City το 2096) Για τον Νταν Χάλμπερτ, η πορεία προς στο Tycho ξεκίνησε από το κολλέγιο, όταν η Λίζα Λεντς του ζήτησε να δανειστεί τον υπολογιστή του. Ο δικός της είχε χαλάσει και δεν θα κατάφερνε να ολοκληρώσει την εργασία του εξαμήνου εκτός και αν δανειζόταν τον υπολογιστή κάποιου άλλου φοιτητή. Δεν τολμούσε να ζητήσει από κανέναν βοήθεια εκτός από τον Νταν. Ο Νταν βρέθηκε σε δίλημμα. Έπρεπε να τη βοηθήσει αλλά αν της δάνειζε τον υπολογιστή του, μπορεί η Λίζα να διάβαζε τα βιβλία του. Εκτός του ότι μπορούσες να πας φυλακή για πολλά χρόνια αν άφηνες κάποιον άλλο να διαβάσει τα βιβλία σου, η ιδέα και μόνο αρχικά τον σόκαρε.

Όπως όλοι, είχε διδαχτεί από τα σχολικά του χρόνια ότι η ανταλλαγή βιβλίων ήταν κακή και εσφαλμένη πράξη, κάτι που μόνο ένας πειρατής θα τολμούσε να κάνει. Και δεν υπήρχε περίπτωση κανείς να γλιτώσει από τη δαγκάνα της ΑΠΛ - Αρχή Προστασίας Λογισμικού. Στο μάθημα του Λογισμικού ο Νταν είχε μάθει ότι κάθε βιβλίο είχε το δικό του μηχανισμό παρακολούθησης copyright ο οποίος έδινε αναφορά στην ΚΥΑ - Κεντρική Υπηρεσία Αδειοδότησης πότε, που και από ποιον είχε διαβαστεί. (Χρησιμοποιούσαν τις πληροφορίες για να εντοπίσουν πειρατές ανάγνωσης, αλλά και για να πουλήσουν τα προφίλ των αναγνωστών σε εμπόρους). Την επόμενη φορά που ο υπολογιστής του θα έμπαινε στο Δίκτυο, η ΚΥΑ θα το γνώριζε. Ως χρήστης ηλεκτρονικού υπολογιστή θα τύχαινε της σκληρότερης τιμωρίας καθώς δεν θα είχε λάβει μέτρα για να αποφύγει το έγκλημα.

Φυσικά η Λίζα δεν σκόπευε να διαβάσει τα βιβλία του Νταν. Χρειαζόταν έναν υπολογιστή απλά για να γράψει την εργασία της. Όμως ο Νταν γνώριζε ότι προερχόταν από οικογένεια με χαμηλό εισόδημα που με δυσκολία μπορούσε να της πληρώνει τα δίδακτρα, πόσο μάλλον το κόστος της ανάγνωσης. Ο μόνος τρόπος για να καταφέρει η Λίζα να αποφοιτήσει ήταν να διαβάσει τα βιβλία του. Ο Νταν γνώριζε από πρώτο χέρι αυτήν την κατάσταση: κι ο ίδιος χρειάστηκε κάποτε να δανειστεί χρήματα για να πληρώσει τα επιστημονικά κείμενα που διάβαζε (ο συγγραφέας του άρθρου έπαιρνε το 10% της αμοιβής και καθώς κι ο ίδιος στόχευε σε ακαδημαϊκή καριέρα ήλπιζε ότι και τα δικά του άρθρα κάποια μέρα θα τον αποζημίωναν).

Αργότερα, ο Νταν θα μάθαινε ότι υπήρξε μια περίοδος στο παρελθόν όπου οποιοσδήποτε μπορούσε να επισκεφτεί τη βιβλιοθήκη και να διαβάσει χωρίς κόστος επιστημονικά άρθρα, ακόμη και βιβλία. Τότε υπήρχαν ανεξάρτητοι φοιτητές που διάβαζαν χιλιάδες σελίδες χωρίς ειδική κρατική υποτροφία για βιβλιοθήκες. Αλλά τη δεκαετία του ‘90, οι εκδότες τόσο εμπορικών όσο και μη κερδοσκοπικών περιοδικών άρχισαν να χρεώνουν την πρόσβαση σε αυτά. Μέχρι το 2047, οι βιβλιοθήκες που κάποτε πρόσφεραν δημόσια πρόσβαση στα φοιτητικά βιβλία, είχαν πια ξεχαστεί. Υπήρχαν φυσικά και τρόποι να παρακαμφθούν οι έλεγχοι της ΑΠΛ και της ΚΥΑ. Συνιστούσαν βέβαια παράνομες πράξεις.

Ο Νταν είχε έναν συμφοιτητή, τον Φρανκ Μαρτούτσι, ο οποίος κατείχε ένα παράνομο λογισμικό αποσφαλμάτωσης κώδικα με το οποίο παρέκαμπτε το μηχανισμό παρακολούθησης copyright καθώς διάβαζε βιβλία. Αλλά το είχε διαδώσει σε τόσους πολλούς φίλους του ώσπου ένας απ’ αυτούς τον κατέδωσε στην ΑΠΛ έναντι αμοιβής (οι καταχρεωμένοι σπουδαστές έμπαιναν εύκολα στον πειρασμό να καταδώσουν). Το 2047, ο Φρανκ φυλακίστηκε, όχι για πειρατική ανάγνωση, αλλά για κατοχή λογισμικού αποσφαλμάτωσης. Ο Νταν έμαθε αργότερα για μια εποχή όπου οποιοσδήποτε μπορούσε να κατέχει λογισμικό αποσφαλμάτωσης. Υπήρχαν ακόμη και δωρεάν αποσφαλματωτές σε CD ή με δυνατότητα μεταφόρτωσης από το Δίκτυο. Ορισμένοι χρήστες τους χρησιμοποίησαν αρχικά για να παρακάμψουν τον μηχανισμό παρακολούθησης copyright και τελικά ένας δικαστής έκρινε ότι αυτή ήταν η κύρια χρήση τους. Αυτό σήμαινε ότι ήταν παράνομοι και οι κατασκευαστές του παράνομου λογισμικού φυλακίστηκαν. Οι προγραμματιστές είχαν φυσικά ακόμη ανάγκη τους αποσφαλματωτές αλλά το 2047 οι κατασκευαστές τους, τους διένειμαν σε αριθμημένα αντίγραφα μόνο σε προγραμματιστές που κατείχαν ειδική άδεια.

Ο αποσφαλματωτές που χρησιμοποιούσε ο Νταν βρισκόταν πίσω από ένα ισχυρό τείχος προστασίας (firewall) έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για εργασίες μέσα στην τάξη. Ο μηχανισμός παρακολούθησης copyright μπορούσε επίσης να παρακαμφθεί με την εγκατάσταση ενός τροποποιημένου πηρύνα (kernel) λειτουργικού συστήματος. Ο Νταν βρήκε πληροφορίες για πυρήνες ανοιχτού λογισμικού ακόμη και για ολόκληρα λειτουργικά συστήματα που υπήρξαν κατά την περίοδο της αλλαγής του αιώνα. Και όχι μόνο ήταν παράνομα, όπως οι αποσφαλματωτές, αλλά και δεν μπορούσες να τα εγκαταστήσεις στον υπολογιστή σου χωρίς να γνωρίζεις τον κωδικό χρήστη. Και ούτε το FBI, ούτε η Υποστήριξη της Microsoft μπορούσε να σου τον πει.

Ο Νταν συμπέρανε ότι δεν μπορούσε έτσι απλά να δανείσει τον υπολογιστή του στην Λίζα. Αλλά ούτε μπορούσε απ’ την άλλη να της αρνηθεί τη βοήθειά του γιατί την αγαπούσε. Κάθε ευκαιρία να της μιλήσει τον γέμιζε χαρά. Και ότι τον διάλεξε για να την βοηθήσει, σήμαινε ότι τον αγαπούσε κι αυτή. Ο Νταν έλυσε το δίλημμα προχωρώντας σε κάτι ακόμη πιο αδιανόητο: της δάνεισε τον υπολογιστή του και ταυτόχρονα της αποκάλυψε τον προσωπικό του κωδικό χρήστη. Έτσι, αν η Λίζα διάβαζε τα βιβλία του, η ΚΥΑ θα νόμιζε ότι αυτός ήταν που τα διάβαζε. Επρόκειτο γι’ ακόμη πιο σοβαρή εγκληματική πράξη αλλά η ΑΠΛ δεν θα το ανακάλυπτε απευθείας παρά μόνο στην περίπτωση που το ανέφερε η Λίζα. Αν φυσικά η Σχολή ανακάλυπτε ότι ο Νταν έδωσε στην Λίζα τον προσωπικό του κωδικό θα υπήρχε πρόβλημα και για τους δυο τους, ανεξαρτήτως του λόγου που τον χρησιμοποίησε. Η πάγια τακτική της Σχολής ήταν ότι οποιαδήποτε ανάμειξη στη διαδικασία παρακολούθησης των υπολογιστών των φοιτητών συνιστούσε αιτία για λήψη πειθαρχικών μέτρων. Δεν είχε σημασία αν γινόταν κάτι επιβλαβές. Λόγω της προσβολής τους και μόνο οι διαχειριστές του συστήματος δεν έψαχναν παραπάνω. Θεωρούσαν ότι σε κάθε περίπτωση είχε γίνει κάτι το απαγορευμένο και δεν χρειαζόταν να ξέρουν τι ήταν αυτό. Οι φοιτητές δεν αποβάλλονταν απευθείας γι’ αυτόν τον λόγο. Αντίθετα τους απαγορευόταν η πρόσβαση στους υπολογιστές της Σχολής κάτι που αναμφίβολα τους οδηγούσε σε αποτυχία σε όλα τα μαθήματα. Αργότερα ο Νταν ανακάλυψε ότι αυτή η τακτική του πανεπιστημίου είχε τις ρίζες της στη δεκαετία του ‘80, όταν μεγάλος αριθμός φοιτητών άρχισε να χρησιμοποιεί τους υπολογιστές.

Πριν από τότε τα πανεπιστήμια ακολουθούσαν διαφορετική τακτική: τιμωρούσαν τις πράξεις που ήταν επιζήμιες, όχι αυτές που ήταν απλά ύποπτες. Η Λίζα δεν κατέδωσε το Νταν στην ΑΠΛ. Η απόφασή του να τη βοηθήσει κατέληξε στο γάμο τους και επιπλέον τους οδήγησε να σκεφτούν όσα είχαν διδαχτεί για την πειρατεία από παιδιά. Το ζευγάρι άρχισε να διαβάζει για την ιστορία του copyright, για την Σοβιετική Ένωση και τις απαγορεύσεις που είχαν επιβληθεί στην αντιγραφή, ακόμη και το αρχικό κείμενο του Συντάγματος των ΗΠΑ. Μετακόμισαν στην πόλη Luna, όπου συνάντησαν και άλλους που με τον ίδιο τρόπο απωθήθηκαν από το μακρύ χέρι της ΑΠΛ. Το 2062, όταν ξεκίνησε η εξέγερση του Τycho, το οικουμενικό δικαίωμα στην ανάγνωση έγινε σύντομα πρωταρχικός σκοπός της Επανάστασης.